Stephen Ucembe, oprichter van The Kenya Society of Careleavers (KESCA) en werkzaam bij Hope and Homes for Children, heeft recentelijk in het kader van de Better Volunteering Better Care blogging blitz een blog geschreven over zijn ervaringen met vrijwilligers opgroeiend in een kinderhuis in Kenia. Een echte aanvulling in de discussie over vrijwilligerswerk in kinderhuizen om er door de ogen van iemand die in een kinderhuis is opgegroeid over te lezen. Zijn blog op Rethink Orphanages is door OneWorld vertaald en online geplaatst:
”Gekleed in een uniform dat bestond uit een blauwe kniebroek en een geel-blauwe T-shirts met de naam van het weeshuis erop, verzamelden we ons onder een boom voor schaduw en wachtten we op de aankomst van de bezoekers. We noemden ze nooit vrijwilligers, maar bezoekers. Het enige wat we nooit kregen waren schoenen. Mijn voeten waren gewend geraakt aan de ruwe kiezelstenen, en waren gehard – hard genoeg geworden om takjes te verpletteren en soms zelfs doornen te knikken. We droegen geen schoenen om te laten zien hoe berooid we waren, zodat donateurs meer zouden doneren. Het personeel had ons een gewoonte aangeleerd. We moesten een rij vormen en zodra de bezoekers arriveerden in de toerbussen moesten we vreugde en geluk uitstralen. We moesten op en neer springen en in koor zingen en dansen om ze welkom te heten.”
