Een nieuwe terminologie voor ‘wees’

In mijn zesde levensjaar heb ik mijn beide ouders verloren aan kanker. Sindsdien heb ik een label: ik ben ‘wees’. Inmiddels ben ik 32 jaar en heb ik goed kunnen ervaren hoe het is om met dit label op te groeien. Ik vind dat het tijd is voor een nieuwe naam, omdat de term ‘wees’ mij en zoveel anderen – vaak onbedoeld – beschadigde.  Graag leg ik u uit waarom ik denk dat het beter is als we dit label veranderen voor aankomende generaties, zowel in Nederlands als in de rest van de wereld.

Natuurlijk maak de term ‘wees’ meteen duidelijk wat er aan de hand is met een kind en helpt het om de juiste zorg te geven aan het kind. Om echter uit te leggen wat deze term voor mij betekent, neem ik u als lezer mee naar mijn jeugd.  Als klein jongetje van zes jaar oud stond ik bij mijn opgebaarde moeder die in de kist netjes aangekleed lag, met haar handen gekruist. Vol onbegrip mocht ik een tekening in haar kist leggen. Er werd voor een realistische opvoeding gekozen dus er werd aan mij gevraagd of ik mijn moeder wilde aanraken. Wat ik voelde was een ijskoud mens. Van schrik trok ik meteen mijn arm weer terug. Bij mijn vader gebeurde hetzelfde toen hij overleed.  Ik bleef me mijn hele jeugd afvragen: waarom moest dit mij overkomen?

Op school, bij een psycholoog, telkens als ik werd voorgesteld hoorde ik: ‘Mike is een wees’. Dat is duidelijk, maar zorgt ook voor een kloof. Ik vroeg me steeds diep van binnen af: waarom kunt u mij helpen?  Ik kan nu zien dat de hulpverleners het beste met mij voorhadden, maar toen kon ik moeilijk contact maken doordat ik als ‘wees’ aangesproken werd. In ruzies op school was ik extra kwetsbaar. Een kind zonder ouders mag je ‘wees’ noemen. Ik voelde me geen kind, maar een object of een slachtoffer door deze benaming.

Mensen benaderden me vaak met sympathie, met medeleven. Dat is positief bedoeld, maar niet wat ik nodig had. Ik had en heb behoefte aan een gelijkwaardige benadering. Ik was een kind, een kind zonder ouders. Ik had zelf zo graag aangesproken willen worden, en wens dat kinderen die nu zonder ouders opgroeien toe.

Het is prima om als maatschappij te zeggen dat de term ’wees’ bedacht is om gemakkelijker hulp te bieden, maar dat het label schadelijk kan zijn voor kinderen die dit label opgeplakt krijgen.

Welke hulp kan ik gebruiken?

·       Ik lees heel graag uw reactie (mailto:infinity14.04.17@gmail.com) op deze blog!

•       Probeer mee te denken en uzelf te verplaatsen in de gedachtegang en leefwereld van kinderen zonder ouders.

•       Ik kom graag met u in contact om mee te denken over wat we zouden kunnen doen om mensen bewust te maken. Een campagne, een bijeenkomst, iets anders?

Bedankt voor uw aandacht en de kans om mijn verhaal met u allen te delen.

Vriendelijke groet, Mike van de Laar (mailto:infinity14.04.17@gmail.com)

Mike van de Laar is auteur van De kracht van het observeren, tijdloze gedichten, uitgegeven bij Boekscout.nl (https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=9760).